Από τις υπώρειες του πανέμορφου και κατάφυτου βουνού του Προφήτη Ηλία (υψ.798 μ.), στο κέντρο περίπου της νοτιοδυτικής πλευράς του νησιού, κοντά στο μυθικό βουνό του Αταβυρίου Δία, τον Ατάβυρο (1216 μ.), ξεκινούν αμφιθεατρικά τα σπίτια τού επάνω μέρους του χωριού, κτισμένου σε υψόμετρο 200 περίπου μέτρων από τη θάλασσα, σε απόσταση 52 χιλιομέτρων από την πόλη της Ρόδου.

Κι από τις νερομάνες του ίδιου βουνού, πηγάζουν τα τρεχούμενα νερά που χάρισαν στον οικισμό των Απολλώνων, την πρασινάδα, τις ψηλές καρυδιές, τις απιδιές και τις κληματαριές του, αλλά και την προσωνυμία, «πολύυδρος»

Μέσα σ’ αυτό το απαράμιλλο και μοναδικό φυσικό περιβάλλον, κτίσθηκαν τα σπίτια των κατοίκων, πολλά ακόμα, παρά την οικοδομική ανάπτυξη, μονώροφα, κτισμένα με γρανιτόλιθο, με τοιχοδομία θαυμαστή, από πέτρες πλακόστενες, δεμένες με τέχνη, καλοζυγισμένες, τορνευτές κι άγριες, δημιουργήματα της τέχνης και των αισθημάτων του ντόπιου λαϊκού τεχνίτη, με στέγες από πατελιά, που τις υποβαστάζουν κυπαρισσόξυλα, ενώ αυλές και κηπούλια, με μεθυστικά αρώματα λουλουδιών, συμπληρώνουν το μαγικό τοπίο-όαση, για το γαλήνεμα της ψυχής του ανθρώπου.

Τα «Απόλλωνα», παλαιά Κοινότητα, μια από τις 42 του νησιού, μετά τη διοικητική μεταρρύθμιση «Καποδίστριας», του 1997, ανήκει πλέον στον ευρύτερο Δήμο Καμείρου, από το όνομα της αρχαίας Καμίρου, ιδρύτριας, μαζί με τη Λίνδο και την Ιαλυσό, της πόλης της Ρόδου, το 408/7 π.Χ.

Η ιστορία του χωριού, είναι πλούσια και μακραίωνη, όπως, άλλωστε, και όλου του νησιού της Ρόδου. Το όνομά του μυθικό, παρμένο, από τον προστάτη της Ρόδου, το θεό του ήλιου και του φωτός, τον Απόλλωνα.

Από επιγραφή της περιοχής, συνάγεται ότι εκεί κοντά ήταν η αρχαία Κάμυνδος, κέντρο του Δήμου Καμυνδίων. Στο μεσαίωνα το χωριό ήταν ονομαστό για τη λατρεία της Παναγίας.